Αστικό Τοτέμ

VOID 01

Το VOID είναι ωραίο. Είναι ένας χώρος εκδόσεων στο κέντρο της Αθήνας στην περιοχή των Εξαρχείων, που όταν περνάς από δίπλα του σου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ένα μεγάλο ασημί αντικείμενο από λαμαρίνα, σαν αστικό τοτέμ σε κάποια ακόμα ακατονόμαστη θεότητα, στέκει στο εσωτερικό του γαλήνια και με σιγουριά. Μαζί με τα γαλάζια, επιμηκυμένα, νέον γράμματα της επιγραφής τού εμπορικού χώρου, καλεί το βλέμμα και το σώμα να μπουν μέσα. Αρχικά το παρατηρείς πίσω από τις τυπικές στοές της πόλης και αντιλαμβάνεσαι τη συμμετρική του διάσταση. Αφού προσπεράσεις τις κολώνες, βλέπεις μπροστά από τη βιτρίνα τη σμιλεμένη του εμφάνιση, σαν βράχος που έχει σκαφτεί από όλες τις μεριές για να στεγάσει τις λειτουργίες που απαιτεί η καθημερινή τελετουργία του χώρου. Ράφια, προθήκες για τις προσεγμένες εκδόσεις, ο εκτυπωτής και οι αποθηκευτικοί χώροι μαζί με τις σκάλες που οδηγούν στο υπόγειο, έχουν όλα χωρέσει στις εγκοπές και στις εξοχές του γαλβανισμένου όγκου και στον ενδιάμεσο χώρο που αφήνει με τους ουδέτερους λευκούς τοίχους του καταστήματος. 

VOID 02

VOID 03

Αρχικά δε βγάζει πολύ νόημα. Μετά μπαίνεις μέσα και βγάζει. Μαθαίνει κανείς πως στο κέντρο του χώρου υπήρχαν και υπάρχουν δύο τρύπες που σε συνδέουν με τον κατώτερο όροφο. Επομένως, το αντικείμενο μέσα στο αντικείμενο έρχεται και εκτελεί τον λειτουργικό του ρόλο γύρω από αυτές τις οπές, χωρίς να καταλήγει να χαραμίσει πολύτιμο χώρο. Αντίθετα, αξιοποιεί ευφάνταστα και με μπόλικη διαίσθηση το κενό που αφήνεται. Η κίνηση- αν και στριμωγμένη- γίνεται ευχάριστα, και η μελέτη των εκδόσεων μπροστά από ένα έντονο μπλε γίνεται με άνεση. Οι εργασίες για τις εκδόσεις στο πίσω μέρος από τις ιδιοκτήτριες, όπως μου δήλωσαν οι ίδιες, γίνονται το ίδιο ευχάριστα, προσφέροντας και την απαραίτητη ιδιωτικότητα για συγκέντρωση στην εργασία, αλλά και την απαιτούμενη εξωστρέφεια του εμπορικού χώρου. Οι πρώτες ύλες, οι αποθηκευτικοί χώροι και οι λοιποί μηχανισμοί που συντηρούν όλη τη ζωή του καταστήματος, είναι στη θέση τους στο πίσω μέρος του ασημένιου τοτέμ και δεν υπάρχει έλλειψη από αυτούς. 

VOID 04

VOID 05

VOID 06

Το μπλε που συνάντησα στις προθήκες στο εσωτερικό, το συνάντησα σχεδόν αυτούσιο και στην επιγραφή τού απέναντι σουπερμάρκετ σαν εισαγωγή της πόλης μέσα στο έργο, αλλά οι δημιουργοί του έργου, Ιωάννα Βλαχάκη και Κωνσταντίνος Ζβες -που δεν έχω αναφέρει τόση ώρα-, με διαβεβαίωσαν πως μάλλον επρόκειτο για ευχάριστη σύμπτωση που λειτούργησε στο υποσυνείδητο των εικόνων που διαθέτουν και τοποθετούν στο εκάστοτε έργο που τους προβληματίζει. Αυτό είναι το ενδιαφέρον, νομίζω, με αυτό το έργο. Οι αρμοί στην ανεπεξέργαστη λαμαρίνα, οι εσοχές, τα σκαλίσματα και οι διαφορετικές γωνίες που δημιουργεί, μικρές και μεγάλες, μοιάζουν να είναι όλα ευχάριστες συμπτώσεις που κλειδώνουν κατάλληλα με το μέρος, και να γίνονται αβίαστα σαν τη χορογραφία του midrange shot του Kevin Durant των Brooklyn Nets, και ανυπομονώ να το ξαναδώ.

VOID 07

VOID 08

Το έργο αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω με εντυπωσιακά φιλοσοφικά ρητά. Δεν έχει πολλές τετρασύλλαβες λέξεις περιγραφής, αλλά έχει πολλή παρουσία. Ο επιβλητικός αλλά αέρινος όγκος από λαμαρίνα έχει υλικότητα που τη νιώθεις και την αισθάνεσαι. Η μεταμόρφωση αυτού του ευτελούς υλικού είναι μετρημένη και επαρκώς αισθησιακή. Τα λιτά μέσα -χωρικά και υλικά- έχουν δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον θραύσμα που γυαλίζει θαμπά και επιτρέπει στον εσωτερικό του κόσμο την παραγωγή, την προβολή και το μοίρασμα της γνώσης μέσα από τον κόσμο των εκδόσεων. Το VOID είναι ωραίο.