Κεντρική εικόνα θέματος: Αριστείδης Λάππας, courtesy The Breeder, installation view Under The Sun Cycladic Village.

Η ομαδική έκθεση underthesun αντλεί από το μοναδικό τοπίο της Τήνου, και δημιουργεί μια in-situ εγκατάσταση στους εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους του ξενοδοχείου Under the Sun Cyladic Village. Ακολουθώντας την αισθητική και την εναρμόνιση με τον επιβλητικό, ερημικό τόπο, τα έργα της έκθεσης αναδεικνύονται στο φυσικό περιβάλλον του νησιού και συνομιλούν με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όπως το φως, ο αέρας, η θάλασσα και το χώμα. Το ξενοδοχείο, υπόσκαφο σε έναν λόφο στα Υστέρνια, κρύβεται μέσα στη γη χωρίς να διαταράσσει τον ορίζοντα και την ηρεμία του τοπίου. Δώδεκα καλλιτέχνες εμπνέονται από τα χρυσαφένια χρώματα και τις χωματώδεις υφές, τους δυνατούς αέρηδες και την αλμύρα της θάλασσας, και δημιουργούν μια έκθεση σύγχρονης τέχνης στο κυκλαδίτικο νησί.

Επηρεασμένος από εσωτερικούς και ψυχολογικούς χώρους τηλεοπτικών σειρών και ταινιών, ο Αντωνάκης διερευνά την έννοια του μύθου σε ένα σύγχρονο πλαίσιο. Η ενασχόλησή του με την pop κουλτούρα και ο συνδυασμός διαφορετικών τεχνικών μέσων που χρησιμοποιεί, αποτελεί απόπειρα του εικαστικού να καταγράψει μια νέα αισθητική γλώσσα, απεικονίζοντας αυτό που ο ίδιος αποκαλεί “μυθολογία της οθόνης”. Το έργο του Αντωνάκη αφορά έναν χαρακτήρα από την original τηλεοπτική σειρά των 90s, Beverly Hills 90210, ενώ ο τίτλος της σειράς των τυπωμάτων "Whatever Happened" είναι εμπνευσμένος από την cult thriller ταινία "What Εver Happened to Baby Jane?" (1962). Αναπαράγοντας με έναν μοναδικά δικό του τρόπο την εικονογραφία της οθόνης, διευρύνει την έννοια του μύθου καθώς συμβάλλει στη διαδικασία της δημιουργίας αυτής της σύγχρονης μυθολογίας.

Μια ζωγραφιά από την παιδική ηλικία του Αλέξανδρου Σιμόπουλου επανέρχεται στην ενήλικη ζωή του, προκαλώντας έντονα την αίσθηση της οικειότητας και ασφάλειας, χωρίς όμως ο ίδιος να αναγνωρίζει άμεσα τον εαυτό του ως δημιουργό του έργου. Αναζητώντας τα συναισθήματα που του προκαλεί αυτό το σχέδιο και επανεκτελώντας το ως ενήλικος πια με την ιδιότητα του εικαστικού, επαναδιαπραγματεύεται τους τρόπους θέασης του ίδιου του έργου, την αντιγραφή και την επαναληπτικότητα ως καλλιτεχνικές πρακτικές, καθώς και την αθωότητα της ίδιας της ζωγραφικής πράξης. Ποια είναι η σχέση, η απόσταση, η ιεραρχία μεταξύ τους;

Οι γλυπτικές συνθέσεις του Αριστείδη Λάππα λειτουργούν ως πειραματισμοί σε σχέση με το ζωγραφικό του έργο, μεταφράζοντας τις δισδιάστατες μορφές από τους πίνακές του σε τρισδιάστατες γλυπτικές συνθέσεις. Οι μορφές των γλυπτών που δημιουργεί υπάγονται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ενδιαφερόντων του Λάππα, όπως η μυθολογία και η αναζήτηση της φόρμας σε σχέση με το ανθρώπινο σώμα. Επικεντρώνεται όμως κυρίως στη μορφολογική προσέγγιση των έργων αυτών παρά στην αφηγηματικότητά τους, δίνοντας άλλο νόημα στα επιμέρους στοιχεία που συνηθίζουμε να συναντάμε στα ζωγραφικά του έργα.

Με τη χρήση κρυσταλλικού υαλώματος για τη δημιουργία των κεραμικών της, η Δέσποινα Χαριτωνίδη επιχειρεί να μιμηθεί τις διαδικασίες που συμβαίνουν με αργό ρυθμό στη φύση αλλά μέσω μιας βίαιης συμπύκνωσης του χρόνου και της ενέργειας. Εξετάζοντας την εξέλιξη αυτών των διαδικασιών που συνδέονται με ένα παρελθόν κοντά στη φύση, μέσα όμως από τους σύγχρονους φρενήρεις ρυθμούς, αντιμετωπίζει την έννοια της οικειότητας υπό το πρίσμα της βιομηχανίας, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους επαναπροσδιορίζονται τα φυσικά στοιχεία με τα δομικά υλικά. Το αποτέλεσμα που δημιουργείται είναι αυτό του κρυστάλλου, το οποίο όμως στη φύση χρειάζεται χιλιάδες χρόνια για να πάρει αυτή τη μορφή.

Επηρεασμένη από ζητήματα όπως η ταυτότητα, το φύλο, η κοινωνική θέση και η σεξουαλικότητα, η Ευγενία Βερελή χρησιμοποιεί παραδοσιακά μέσα όπως τα κεραμικά, η γλυπτική και το σχέδιο για να αποτυπώσει εικόνες που αναβλύζουν από τη μνήμη ή τη φαντασία, με κοινό άξονα τον έντονα αφηγηματικό τους χαρακτήρα. Στο μεγάλων διαστάσεων έργο της, διακοσμημένο με ζωγραφικές παραστάσεις, βλέπουμε εικόνες απαντημένες στη φύση ή στους καταλόγους ενός φυσιοδίφη, συχνά προκλητικές, συνδεδεμένες με παραδοσιακές-φολκλόρ αφηγήσεις και μορφές που απεικονίζουν κλασικούς μύθους και επικές μάχες, σχολιάζοντας τη σύγχρονη κοινωνία με τις απολαύσεις και τις ατέλειές της.

Η Μαργαρίτα Μυρογιάννη εντάσσει στις φωτογραφίες της την ίδια τη χειρονομία της σκηνοθεσίας του κάδρου. Με θέα τη θάλασσα της Τήνου, χρησιμοποιεί κρέμα Nivea πάνω στο γυάλινο παραθαλάσσιο παράθυρο, δημιουργώντας μια νέα συνθήκη μεταξύ φακού και τοπίου. Μια χειρονομία γεμάτη αναμνήσεις παγώνει στον χρόνο, με μέσο τον φωτογραφικό φακό. Τα έργα της, με έντονο το στοιχείο της επιτελεστικότητας, μας ταξιδεύουν σε μη γραμμικές αφηγήσεις φορτισμένων συναισθηματικά στιγμών που θολώνουν τα όρια της καθημερινότητας και της κινηματογραφικής αφήγησης.

Τα έργα της Μαριλίας Κολυμπίρη είναι έντονα επηρεασμένα από την καθημερινή ζωή, τη σχέση του ανθρώπου με το αστικό τοπίο, την αρχιτεκτονική των πόλεων, καθώς και με τον καταναλωτισμό. Έχοντας ως κύρια πρακτική της τη ζωγραφική, δημιουργεί κεραμικά έργα επιδιώκοντας να αποτυπώσει σε τρεις διαστάσεις τις θεματικές που απασχολούν τη δουλειά της. Η σειρά bathing issues αποτυπώνει την ανάγκη του ανθρώπου να “διακόπτει” –πηγαίνοντας διακοπές– τη συνήθη ροή της καθημερινότητάς του, συνεχίζοντας όμως παράλληλα την κατανάλωση υλικών αγαθών σύμφωνα με το μοντέλο που του επιβάλλει η σύγχρονη ζωή στην πόλη.

Το έργο της Νάνας Σαχίνη είναι “γλυπτικό” με την ευρύτερη έννοια, προβάλλοντας υλικότητες στον χώρο. Το σώμα, η θηλυκότητα, το φύλο, η σεξουαλικότητα και η ταυτότητα είναι πάντα παρόντα με διάφορους τρόπους μέσα στα έργα. Μια υβριδική φόρμα – μορφή που πάγωσε η κίνησή της στον χρόνο. Ο κορμός – πόδι στηρίζει μια φυτική – μανιταροειδή απόληξη. Τα όριά της ομοιάζουν με φούστα σε κίνηση και αποκαλύπτουν από πίσω οπίσθια σώματος και από μπροστά μια σκαμμένη εσοχή – πληγή στην ύλη. Ένα φανταστικό ον που προτείνει σωματικότητες και ποικίλες φυσικές και ψυχολογικές αναταράξεις.

Η δουλειά του Πάνου Προφήτη χαρακτηρίζεται από έντονη θεατρικότητα, συχνά ως ένα αλληγορικό διόραμα μέσα σε ένα παράδοξο τοπίο αναχρονιστικών αντικειμένων με ισχυρά πλασματικά χαρακτηριστικά. Ο Προφήτης χρησιμοποιεί γλυπτικά στοιχεία και οικειοποιείται τις ιδιότητές τους μεταβάλλοντας το περιεχόμενό τους, ξεδιπλώνοντας γραμμικές αφηγήσεις, όπως μύθους, ποιήματα και θρύλους και προσφέροντας μια διαφορετική προσέγγιση και οπτική στο κοινό. Τόσο το ίδιο το αντικείμενο όσο και ο ρόλος του ανατρέπονται και περνάνε από το λειτουργικό στο μη λειτουργικό και από την εγκατάσταση στην περφόρμανς. Τα όρια της εγκατάστασης μετατρέπονται σε ένα πολυδιάστατο περιβάλλον όπου το έργο επεκτείνεται πέρα από τον φυσικό του χώρο.

Ο Σωκράτης Φατούρος χτίζει έναν συμβολικό κόσμο ανασυνθέτοντας αφηγήσεις και εικόνες από μυστηριώδεις μορφές. Τα έργα, τοποθετημένα μέσα σε μια σπηλιά, βρίσκονται σε ένα απομακρυσμένο σημείο στον χώρο, έναν τόπο συλλογισμού. Φτιαγμένα από δομικά υλικά, όπως η ασφαλτική μεμβράνη και η πολυουρεθάνη –τα οποία προορίζονται κυρίως για κατασκευαστικούς σκοπούς–, τα έργα απαιτούν μια χρονοβόρα πορεία δημιουργίας και σκέψης για την παραγωγή τους. Έπειτα από αλλεπάλληλες χημικές παρεμβάσεις παίρνουν την τελική αφηρημένη και “μη μορφή” τους.

Η Σοφία Στέβη δημιουργεί ονειρικά περιβάλλοντα, επηρεασμένα τόσο από λογοτεχνικές αναφορές όσο και από καθημερινές στιγμές, στα οποία μας καλεί ενεργά να εισέλθουμε. Τα μαξιλάρια με έντονα ζωγραφικά στοιχεία, χρώματα, σχήματα και υφές, άμεσα συνδεδεμένα με τα ζωγραφικά της έργα, αποπνέουν μια αίσθηση παιχνιδιού και ζωηράδας. Όντας ταυτόχρονα εικαστικά έργα αλλά και χρηστικά αντικείμενα, προκαλούν τον θεατή να ξαπλώσει πάνω τους μπερδεύοντας τα όρια της φαντασίας και της πραγματικότητας, διατηρώντας μια αίσθηση οικειότητας αλλά και ερωτισμού ταυτόχρονα.

Οι μεταλλικές συνθέσεις της Χρυσάνθης Κουμιανάκη επαναδιαπραγματεύονται συμβολικά συστήματα, αλφάβητα και κωδικοποιήσεις που εστιάζουν σε μια παγκοσμιοποιημένη, μη λεκτική επικοινωνία, στα πλαίσια του αστικοποιημένου τοπίου. Τοποθετώντας τις/τους θεατές μέσα και γύρω από τις μεταλλικές κατασκευές της, θέτει ζητήματα σχετικά με την επιτρεπτή και χορογραφημένη τελικά κινησιολογία των σωμάτων μας στον δημόσιο χώρο. Οι μεταλλικές μπάρες καθοδηγούν το σώμα να τοποθετηθεί στον χώρο. Δημιουργούνται πολλαπλές χορογραφίες είτε σε μια δυνητική παιδική χαρά είτε μέσα σε ένα φανταστικό λεωφορείο, οι οποίες παίρνουν τη μορφή πολλών και διαφορετικών χρονικών αφηγήσεων.

Συμμετέχουσες/οντες εικαστικοί:

Αντωνάκης, Αλέξανδρος Σιμόπουλος, Αριστείδης Λάππας, Δέσποινα Χαριτωνίδη, Ευγενία Βερελή, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Μαριλία Κολυμπίρη, Νάνα Σαχίνη, Πάνος Προφήτης, Σωκράτης Φατούρος, Σοφία Στέβη, Χρυσάνθη Κουμιανάκη